شيوه دوست يابي
دوستي پيوندي است كه ميوة آن غذاي روح است و دل بي دوست ، غمگين است .
آن كه دوست ندارد، گرفتار خلاء روحي بزرگي است و به همان ميزان، از نشاط و شادكامي و شكوفا ساختن استعدادهاي خلّاق خويش محروم مي ماند، به همين دليل حافظ شيرازي سفارش مي كند:
درخت دوستي بنشان كه كام دل به بار آرد نهال دشمني بركن كه رنج بي شمار آرد