شهادت حضرت علي (ع) تسليت باد.

آنچه از مطالعه تاريخ زندگاني اميرالمؤمنين (ع) و سخنان بزرگان در اين زمينه بدست مي آيد اين است كه همان گونه كه پيامبر اكرم (ص) نه به مكتبي پانهاد و نه استاد و معلّمي به خود ديد، در عين حال به يك غمزه مسئله آموز صد مدّرس شد، حضرت علي(ع) نيز از آموزگاري جز نبيّ مكرّم اسلام درسي نياموخت و از مكتبي جز قرآن مقدّس فنّي فرانگرفت، با اين حال كلامش فراتر از سخن مخلوق رفت و دون سخن خالق قرار گرفت. لذا طبيعي است كه سبك كلام آن حضرت و فصاحت و بلاغت آن، تنها از سخن خدا و رسولش متاثّر باشد و ملهم كلام فصحا و بلغا واقع شود؛ چنان كه سيّدرضي (رحمه الله) مي گويد (1):
“هر كس بخواهد خطبه اي بخواند و خطيب ناميده شود، بايد از او [علي (ع)] پيروي كند، و آن كس كه خواستار عنوان واعظ بليغ است، ناچار از كلام آن حضرت ياري جويد. با وجود اين، در ميدان پهناور سخنوري، او پيشي جُسته و آنان به گردش هم نرسيده اند، و وي به مقصد رسيده و آن كسان در ابتداي ميدان مانده اند؛ زيرا سخنان آن حضرت رنگين از علم الهي و عطرآگين از كلمات نبوي است. امّا آنچه اين اثر (نهج البلاغه) را از ديگر نمونه هاي سخنان بليغ جدا و خوانندة آن را در چهارموج اعجاب رها مي سازد، تنها مطابقت سخن با مقتضاي حال نيست؛ هرچند در اين باب به كمال است. آنچه سخنان امام را تا بدان درجه بالا برده كه گويند برتر از سخن آفريده و فروتر از گفتة آفريننده است، رنگي است كه از كلام پروردگار در گفتار علي (ع) مي بينيم. گفتار بي انديشة پيش و بي آموختن از استادي كم يا بيش.” (2)

ادامه »

شكر نعمت، نعمتت افزون كند

خداوند از قول موسي بن عمران به بني اسراييل حكايت مي‌كند:
«وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِي لَشَدِيدٌ؛ (ابراهيم/ 7) زماني كه پروردگارتان اعلام كرد كه اگر سپاسگزاري كنيد، افزونتان دهم و اگر ناسپاسي كنيد، عذاب من بسيار سخت است.»
«اِذا وَصَلَتْ اِلَيْكُمْ اَطْرافٌ النِّعَمِ فَلا تُنَفِّرُوا اَقْصاها بِقِلًّةِ الشُّكْرِ؛ (حكمت، 85) هرگاه نمونه‌ها و اوايل نعمت به شما رسيد باقيماندة آن را به كمي سپاس، دور نسازيد.»
«اِنَّ لِلَّهِ في كُلِّ نِعْمَةٍ حَقّاً فَمَنْ اَدّاهُ زادَهْ مِنْها وَ مَنْ قَصَّرَ فيهِ خاطَرَ بِزَوالِ نِعْمَتِهِ؛ (حكمت 236) همانا خداي را در هر نعمتي حقي است كه هر كس آن را به جا آورد، خدا از آن نعمت او را فراوان دهد و هر كس در انجام آن حق، كوتاهي كند در خطر زوال آن نعمت افتد.»
علي ـ عليه السّلام ـ در خطبه‌اي كه بعد از برگشتن از جنگ صفين قرائت نموده، مي‌فرمايد:
«اَحْمَدُهُ أسْتِتْماماً لِنِعْمَتِهِ؛ (خطبة 2) خدا را براي تمام گردانيدن نعمتش، سپاس مي‌گزارم.»

ادامه »