محرم با کوله باری از غم از راه می رسد و نگاه تمام انسان ها را به پیام خود معطوف می دارد . پیامی که باعث شد تا پاره تن رسول خدا در راه آن از جان خویش بگذرد و افکار جامعه را به این سوال راهنمایی کند که به راستی حسین برای چی شهید شد و چرا ؟
در قضیه قیام امام حسین «علیه السلام » افراد گوناگونی با سلیقه ها و سلایق گو ناگون به جمع یاران آن حضرت می پیوندند . در یک نگاه معمولی صفات افراد با یکدیگر متفاوت و بعضا متناقض جلوه می کنند ولی در نگاهی روشن بینانه ، عالمانه و تحقیقی این افراد دارای صفات مشترکی هستند . یکی از این صفات یقین است .
یقین مایه ایثار و جانفشانی و بذل ( بخشیدن ) است و مطمئنا هر چه یقین بالاتر باشد این بذل و ایثار بیشتر خواهد بود . اما حقیقتا یقین چیست ؟

آنچه از روایات و آیات می توان فهمید آن است که یقین از عالی ترین درجات ایمان مشخص شده است ؛ چنان که در آیه 99سوره حجر می خوانیم ؛ « وعبد ربک حتی یاتیک الیقین »
از وجود مبارک و نورانی امام صادق « علیه السلام » ذیل آیه شریفه « لو تعلمون علم الیقین » روایت شده است که یقین یعنی دیدن و مشاهده ( بحار الانوار ج67ص176) در این صورت یقین به خدای متعال یعنی مشاهده حضرت حق .
اما آیا چنین مطلبی محقق می شود ؟ در حالیکه در آیه 103 سوره انعام آمده است : « لا تدرکه الابصار و هو یدرک الابصار »
در این ارتباط می توان به کلام حضرت مولی الموحدین امیر المؤمنین علی « علیه السلام » در جواب فردی که پرسید : « آیا خدای خود را دیده ای ؟ » اشاره کرد . حضرت می فرماید : خدایی را که ندیده ام چگونه بپرستم ؟ !!
در اینجا لازم به ذکر است این دیدن با چشم دل صورت می گیرد نه با چشم سر .
آنچه در باب کربلا و عاشورا می توان اشاره کرد آن است که اصحاب و یاران امام حسین « علیه السلام » در آن لحظه های سخت و هو لناک به یقین رسیده بودند ؛ یقینی که هر لحظه آنها را در بذل جان خویش ثابت قدم تر می نمود . این مطلب را از فراز « و ثبت لی قدم صدق عندک مع الحسین و اصحاب الحسین الذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السلام » زیارت عاشورا می توان فهمید . این یقین تا آنجا ادامه می یابد که حتی اصحاب عاشورا به بذل روح خویش در راه امام جانان پرداختند « السلام علیک و علی الارواح التی حلت بفنائک علیک منی سلام الله ….»
و چه زیباست آن زمانی که شخص با آگاهی ، بصیرت و یقین خویش از سختی ها و امتحاناتی که در راه خدا بدان ها مبتلا می شود سر افرازانه می گذرد و تمام وجود خویش را غرق در محبوب می بیند .
اما رمز دستیابی به بصیرت و عاقبت به خیری و سر بلند خارج شدن ، از فضای فتنه این است که ، چشمانمان را باز کنیم ؛ خوب نگاه کنیم و خوب تشخیص دهیم . رمز پیروزی این است که قر آن را مطالعه کنیم . نه اینکه سرسری و بدون تفکر بخوانیم ، باید از تاریخ و احادیث شاخص خارج کنیم ؛ از کلام امام ، برای خودمان چراغ بسازیم ؛ تا راه را تشخیص دهیم . باید داستان ها و وقایع گفته شده در قرآن را با شرایط و اتفاقات روز انطباق دهیم . اگر در اسلام منتظر این هستیم که کسی به ما بگوید این حق است و این باطل راه را اشتباه آمد ه ایم . این ما هستیم که باید با آگاهی کامل جریان حق را بشناسیم و از آن تبعیت کنیم . در یک کلام درست دیدن ، نگاه آگاهانه رمز نجات و سربلندی است .