* نظر آیت‌الله بهجت

آیا دیدن امام زمان(عج) دارای شرایط خاصی است و نصیب هر کسی می‌شود؟ و آیا ندیدن آن حضرت مصلحتی دارد؟

دیدن امام زمان(عج) در عصر غیبت کبری امکان داشته و اگر کسی توفیق یابد، سعادت بزرگی نصیبش شده است، اما همه سعادت این نیست که انسان شبانه‌روز تلاش کند و خواهان دیدن امام باشد، البته دیدن حضرت سبب نمی‌شود که انسان گناه نکند؛ زیرا برخی انسان‌های معاصر دیگر امامان(ع) با وجد دیدن امام معصوم باز هم گناه می‌کردند و حتی گاهی با آنها مخالفت می‌کردند.

دیدن حضرت تأیید بر کردار درست انسان نیست؛ اگر چه نصیب هر کس نمی‌شود، ندیدن حضرت هم دلیل بر خرابی اعمال نیست، بسیاری از بزرگان، علما و مجتهدان، امام زمان(عج) را ندیدند، ولی چه بسا افرادی که مسلمان هم نبودند، ولی چون به مقام اضطرار رسیدند، حضرت از آنها دست‌گیری کرده و از این جهت امام را دیده باشند.

مهم این است که اگر ما او را نبینیم، او ما را می‌بیند و همین اعتقاد برای ترک گناه کافی است.

احمد ‌بن حسن بن ابی‌صالح خجندی، مدتی در جست‌وجوی امام زمان(عج) شهرها را می‌گشت و بسیار جدی بود و اصرار داشت که به حضور آن حضرت مشرف شود، عاقبت نامه‌ای از طریق حسین‌بن روح به این مضمون برای حضرت مهدی(عج) نوشت: «دل من، شیفته جمال تو گشته و همواره در فحص و طلب تو می‌کوشم، تمنا دارم جوابی مرحمت فرمایید که قلب من ساکن شود و دستوری در این باره فرمایید».

جواب آمد: «هر کس در خصوص من جست‌وجو و تجسس کند، مرا می‌طلبد و هر کس مرا بیابد، به دیگران بنماید و هر کس مرا به دیگران بنماید، مرا به کشتن دهد و هر کس مرا به کشتن دهد، مشرک شود».

بنابراین احتمال دارد که به صلاح ما نباشد آن حضرت را ملاقات کنیم، چه بسا دیدار حضرت مایه عجب، تکبر و خودپسندی ما شود که خود مایه هلاکت انسان است.

ضرورت سیر مطالعاتی

اولين سئوالي كه شايد در ذهن دوستان باشد، اين است كه ضرورت سير مطالعاتي چيست؟ چرا ما بايد وقت صرف مطالعه كنيم؟
وجود نازنين امام رضا (علیه السلام) حديثي دارند كه قابل توجه است. عبدالسلام هروي مي گويد: از امام رضا (عليه السلام) شنيدم كه مي فرمود: خدا رحمت كند كسي كه آرمان ما را زنده كند. عبدالسلام پرسيد: چگونه آرمان شما را مي توان زنده كرد؟ فرمودند : آموزش هاي ما را ياد بگيرد و به مردم بياموزد. [1]
اين حديث را نگه داريد، در جاي ديگر حضرت رضا (عليه السلام) می فرمایند: برنامه آموزش دين داشته باشيد، در غير اين صورت (دقت كنيد) باديه نشين و نادان خواهيد بود.[2] چند لحظه سر همين موضوع صحبت مي كنيم.

ادامه »

از اوائل دهه هشتاد شمسی بود که موضوع سبک زندگی به همین عنوان در کشور ما مطرح شد و کم کم بین مردم جای خود را یافت . عبارتی که تا قبل از آن رنگ و بویی نداشت و برای ملت ایران جز سبک زندگی انقلابی و غربی ،سبک دیگری از زندگی معنایی نداشت .نوع زندگی اول که در کلمه انقلابی خلاصه شده ،عبارت بود از همان ملاک ها و معیارهایی که با احکام اسلام و روحیه ایرانی سازگاری دارد .دومی اما مخالف آن نوعی از زندگی کردن را شامل می شد که از روش گرفته تا هدف ،بر مبنای تفکری کاملاً دنیوی پایه گذاری شده بود .

در همان زمان بود که بحث سبک زندگی در کشورمان در قالب کپی برداری و بومی سازی مبحثِ “لایف استایل = life style” غربی مطرح شد و آهسته آهسته مجلات و روزنامه ها،سایت ها و وبلاگ ها و شبکه های مختلف ماهواره ای و تلوزیونی به آن پرداختند .سبک زندگی مورد نظر آنها،روش و نوع پوشش ،رفتار ،تغذیه و حتی علاقه مندیهای مردم بود .

ادامه »