تنگ غروبا که دلم بوی ترنم می گیره
                                                                                    دلم برای کفترات ، یه خورده گندم می گیره                     
                    می یام تو صحن حرمت یه گوشه پیدا می کنم
                                                                                 دو زانو پیشت می شینم ، عقده هام و وا می کنم
                       هر چی گریه می کنم کنار تو ، بس نمی شه
                                                                                     کنار حوض آبی ات ، بند دلم پاره می شه

ادامه »

سلام آقای من ، که همگان مرا به نام تو می شناسند .
 سلام آقای من که به انگشت اشاره که بخوانی ام ، شتابان مسافر می شوم و تا قاف عشق رحلت می کنم .
دیار مرا ببین ، اگر حرارت بازدم مسیحایی تو بر زمین من نبود ، تا حال در این انجماد بام تو نبردن ، خون از رمق دویدن در رگ های این جامعه و سرزمین می افتاد .
سلام و ارادت که نباید همیشه از نزدیک باشد ، از راه دور هم می شود ، نه ؟ ! از این راه دور سلامت می کنم ک اگر دستم را نگیری ، به که دل خوش کنم ؟ به کدام همراه ، دست اعتماد دهم ؟ پشت سر کدام رفیق راه بیفتم ؟ پس مرا با خودت محشور کن که این دنیا ، صحرای محشر است ! همه کلاه خود را چسبیده اند ، تا باد نبرد!

ادامه »

محبت به پاکان و نیکان چه همراه با معرفت و چه بدون آن ، به هر صورت نیک است ، ولی آن چه بدان ارزش می بخشد ، و دوستداران را شایسته برخورداری از الطاف محبوب می سازد ، این است که محبت همراه با معرفت و شناخت باشد . در زیارت جامعه کبیره می خوانیم :
« اللهم … اسأ لک ان تدخلنی فی جملة العارفین بهم و به حقهم »
خداوندا! از تو می خواهم که مرا در شمار عارفان به خاندان پیامبر « صلی الله علیه و آله » و آشنایان با حق آنان قرار دهی .

ادامه »