« … و ذکرهم بایام الله »( سوره ابراهیم / آیه 5 )  مراد از ایام الله ، روز های خاصی است که در آنها به گونه ای ظهور می کند که هر مظهر دیگر، رنگ می بازد . نعمت هایی بر جهان هستی فرود می آید که جانی دوبا ره در آن می دمد ، گرچه حقیقت این ایام و این نعمت ها در اندیشه و فکر ما نمی گنجد ، اما تاملی مشتاقانه و شوقی متفکرانه می تواند انسان را در مسیر درک آن حقایق در حد توان بشری ، رهنما باشد .
از جمله ایام الله ، دهه کرامت ( یکم تا یازدهم ذی القعده میلاد حضرت معصومه و حضرت رضا « علیه السلام » ) است که آغاز و انجام آن به ولادت دو کریم از خاندان کرامت و مجلای اسم اعظم « کریم » خداوندی ، مزین گشته است ، البته نامگذاری این ایام به « دهه کرامت » حکمتی اجتماعی دارد که برخاسته از روح کریمانه و قلب پاک مردم جامعه ماست ، ولی شایسته است که به این مناسبت ، از خوان کریم اهل بیت « علیهم السلام » و احادیث شریف رسیده از این بزگواران ، بهرمند شویم .

 در سخنی از امام صادق « علیه السلام » سه ویژ گی به عنوان نشانه های کرم معرفی شده است : « ثلثه تدل علی کریم المرء : حسن الخلق و کظم الغیظ و غض الطرف » خوش خلقی و فرو بردن خشم و چشم پوشی از اشتباهات دیگران . روایتی از امام علی « علیه السلام » نقل شده که فرمود : « الکرم ، ملک للسان و بذل الاحسان » کرم آن است که انسان بر زبان خود ، مسلط باشد و به دیگران احسان نماید . در روایتی دیگر ، کرامت به خوداری از محرمات الهی و دور بودن از عیب و نقص تعریف شده است . مو لای متقیان علی « علیه السلام » در کلامی ویژگی فرد کریم را با عبارتی دیگر بیان کرده است و می فرماید : « کریم کسی است که در حال اقتدار ، از خطای دیگران بگذرد و زمانی که حکومت در دست اوست ، به عدالت رفتار کند و زبانش را نگه دارد و به دیگران نیکی کند » . ( بحار الانوار / ج78/ص232)
گرچه هر یک از این گوهر های خزانه کرامت ، ظاهرا به گونه ای متفاوت ، وصف کریم و کرامت را بیان فرموده ، ولی می توان به اتفاق آنها در یک امر دست یافت که نیکو است آن وجه اتفاق و اشتراک را نیز از خود حضرت بشنویم . آن امام همام « علیه السلام » در گفتاری کوتاه به آن اشاره فرموده : « الکرم نتیجه علو المهمه » کرم ، ثمره و نتیجه بلندی همت انسان است .  چه نکته زیبایی در این کلام نهفته است . بلند همتان ، کریمان تاریخ اند و بلند همت ، کسی است که زباتنش رها و بی مهار ، غضبش خروشان ، گذشتش در حال ضعف و حکومتش همراه با ظلم و تبعیض و ستم به زیر دستان نباشد . از مرز های الهی نگذرد و مرتکب محرمات نشود و در بر طرف کردن نقص و عیب خود تلاش کند و خوش خلق و نیکو کار باشد . مطلب آخر اینکه شاید بتوان استنباط  نمود که از دید گاه انسان کامل ، مراد از کرم نیکی و احسان به بشریت است که در دو قالب ظهور می کند : نیکی به دیگران با بذل و بخشش به آنها و نیکی به خود با نگه داری زبان ، دوری از گناه و پاکی از نقایص روحی که با نگاهی دقیق ، این هم نوعی احسان به دیگران است ، آن گاه که جامعه از آلودگی و گناه پاک شود ، بخل و ظلم و ستم و تبعیض رخت بر می بندد و کرم به معنای واقعی تحقق خواهد یافت .