برای یک عاشق ، لذت بخش ترین چیز به یاد معشوق بودن است و آنگاه که عشق حقیقی باشد ، این لذت دو چندان می شود .

امام سجاد در این باره می فرماید : « الهی ماالذ خواطر الالهام بذکرک علی قلوب »

پروردگارا !چه لذت بخش است گذر نام و یاد تو در دل ها . ( مفاتیح الجنان ،مناجات دوازدهم از مناجات های خمسه عشر )

آن امام همام هیچ لذتی را ارزشمندتر از یاد خدا نمی داند و در این باره می فرماید : « استفرک من کل لذه بغیر ذکرک » خدایا از هر لذتی جز یاد تو ، استغفار می کنم . ( همان ، مناجات سیزدهم )

در اصل یاد خدا به روح انسان تعالی می بخشد تا آنجا که زمینه همنشینی را نیز فراهم می سازد .

پیامبر اکرم « صل الله علیه و آله » می فرماید : موسی بن عمران « علیه السلام » چون با پروردگار خویش به رازو نیاز پرداخت ، عرض کرد: پروردگارا ! آیا تو از من دوری تا آوازت دهم یا به من نزدیکی تا با تو نجوا کنم ؟ خداوند جل جلاله فرمود : من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند . ( بحارالانوار ،ج9 ، ص 153)

در حقیقت ، مداومت مومن بر ذکر خداوند ، موجب تزکیه و صفای نفس و احساس امنیت و آرامش روانی می شود . در حقیقت انسان مسلمان ، هنگام ذکر خدا احساس می کند که به خداوند نزدیک است و تحت حمایت و سرپرستی او قرار دارد و همین امر موجب برانگیخته شدن حس اعتماد به نفس ، قدرت امنیت ،آرامش و خوشبختی در او می شود .

عاشق اگر یاد معشوق را رها کند ، معشوق نیز از او یادی نمی کند . خداوند هم در قرآن می فرماید : « فاذکرونی اذکرکم » به یاد من باشید تا به یاد شما باشم ( سوره بقره ،آیه 152)

حافظ هم این حقیقت را با زبان شعر می سراید : گرت هواست که معشوق نگسلد پیوند

                                                                                           نگاه دارسررشته تا نگه دارد

همچنین از امام صادق « علیه السلام » رسیده است که : « خداوند می فرماید : ای پسر آدم ! در قلب خود به یاد من باش تا من نیز در جانم به یاد تو باشم . ای پسر آدم ! در خلوت به یاد من باش تا در خلوت به یاد تو باشم ای پسر آدم ! در میان جمع مرا یاد کن تا تو را درمیان جمعی بهتر از جمع تو یاد کنم .» ( بحارالانوار ، ج93،ص158)

حضرت موسی « علیه السلام » در مناجات خود می گوید : خدایا ! در روزی که پوششی جز پرده تو نیست ، چه کسی در پوشش امان تو خواهد بود . خداوند فرمود : کسانی که مرا یاد می کنند ، یادشان می کنم و کسانی که یکدیگر را به خاطر من دوست می دارند ، دوستشان می دارم . اینان کسانی هستند که وقتی اراده کنم به ساکنان زمین بدی برسانم ، آنها را یاد می کنم و به سبب آبرویی که نزد من دارند ، شر و بدی را از اهل زمین دور می سازم .(اصول کافی ،ج2،ص2)  

به طور معمول انسان ها با فراموشی یاد خداوند ، به گناه و نافرمانی او آلوده می شوند ، در حالی که اگر همواره به یاد خدا باشند ، هیچ گاه فریب شیطان را نمی خورند . بنابراین در همه حال ، به ویژه در لغزشگاه ها ، باید به یاد خدا بود و از نافرمانی خالق هستی و کیفر وی ترسید و به یقین حاصل این توجه و ترس شایسته ، رسیدن به آگاهی و چیره شدن بر نفس اماره و شیطان است .