ای غنای بی همتا ؛ ای بی نیاز از همه و ای همه نیاز مند تو !

هر چه در آسمان و زمین است ، به نیاز تو را می خواند .( سوره الرحمن ،آیه 29) آنچه در آسمان و زمین است از توست و غیر تو هیچ .

ای دارایی ات بی پایان ، بر این بنده سرا پا عجز و احتیاج رحمتی نما و قطره ای از سبوی غنا و بی نیازی ات در کاسه سراسر حاجت وجودم ریز ، تا از امید تو لبریز شوم و از خلق بی نیاز و دست نیازم دیگر به هیچ بهانه ای به تمنای مخلوق دراز نشود .

                            دست حاجت که بری پیش خداوندی بر

                                              که کریم است و رحیم است و غفور است و ودود

ای هستی بی انتها ، جرعه ای از زلال بی کرانت را بر خاک عطشناک و ترک خورده ی وجودم بچشان ، تا چون چشمه ای جو شان بجوشم و سر زیر شوم و دست های نیازمند را از عطای تو ببخشم .

خدایا ! ای همه نیاز من ، از دنیا چنانم بخش که چشم نیازم به سوی دنیا گشاده نگردد و دلم اسیر نیاز هایم در قفس خواسته ها و نداشته هانماند و گرفتار دویدن های پوچ در پی دنیا نشود .

ازنعمت های دنیا آنچه تو دردنیا بر من عطا کنی ، رحمت است و نیکی و احسان . ( سوره یونس ، آیه 21)

                              جهان و هر چه در او است ، سهل و مختصر باشد

                                                            زاهل معرفت این مختصر دریغ مدار !

پس بر من از نعمت هایت ببخش ؛ آن چنان که فارغ از خواهش و نیاز رو به سوی تو آرم و نه آن چنان که بی نیازی ام به طغیان و سر کشی ام در کشد . ( سوره علق ، آیه 6-7)

الهی !دلم را چنان طعم خوش بی نیازی بچشان که از همه نیازمندی ها بگذرم . و از بند همه خواسته هایم رها شوم که به فرموده پیامبرت ( که درود و سلام تو بر او و خاندان او باد ) :

                      « غنا نه به مال بسیار ، که به بی نیاز درون است . »

ای همه هستی ! در اتصال به دریای وجودت چنان درونم را از هستی و دارایی لبریز کن که ذره ای کاستی بر خود نبینم و اندکی نیاز به غیر از تو در ظرف لباب از هستی خود در نیابم .

الهی ! هرگز عطش آدمی به شوراب دریای دنیا فرو نمی نشیند و کاسه نیاز آدمی از داشته های دنیا پر نمی شود ؛ پس ای مهربان ! تو عطش مرا به زلال راز و نیاز با خود سیراب دار و کاسه نیازم را به لطف و رحمت خود پر کن ؛ آن قدر که از داراترین بندگان تو باشم .

کریما ! پیش از آن که مرا هست کنی ، روزی ام مقدر فرمودی و زان پس ، هرروز در پی روزی دیگر ، بر سفره معیشت من باران بی پایان نعمت فرو باریدی . آن گاه که از من جفا دیدی ، تو به لطف عطا نمودی . نه نیاز من کاستی گرفت و نه لطف تو . اینک این بنده بی مقدار روزی خوار تو ، دست به دامان مهرت آویخته ، تا باز از تو روزی  طلبد و کجا رود ، اگر بر در خانه ی تو نیاید و که را بخواند ، اگر تو را صدا نزند .

پس ای تکیه گاه هستی من ! دست های تهی مرا نا امید برمگردان ؛ سفره نیازم را نعمتی فراوان و روزی ام را وسعت بخش ؛ آن قدر که به فقر در نمانم و آن چنان که به دیگران نیز ببخشایم . نیز آن گاه خود توفیق شکر گزاری ام ده تا فضل و عطایت را سپاس گویم .