اي ششمين نور سرمدي! شب فرياد مي زند و در درياي اشك ما موج مي اندازد. در چاه آرام دل سنگ اضطراب مي افتد و زمزمه آن جاري مي شود. مظلوميت تو، اندوه مان را سنگين تر مي كند و نسيم غربتت بر شعله هاي سوزان دل مي دمد و زبانه هايش را داغ تر مي كند. چقدر حرمت تو را شكستند و چه ناجوانمردانه، پاي بر سجاده نيايشت گذاشتند. چه بي رحمانه سوارگان سرمست، تو را مانند پدرت علي (ع) در كوچه ها با پاي برهنه، دواندند. تاريخ از كدام مصيبت تو شكوه كند، آن گاه كه خانه ات را به آتش كشيدند و نمرودانه، در ميان شعله هاي ظلم، رهايت كردند. آري، تاريخ، شرمنده از حكايت غربت توست و اكنون زمزمه عاشقان تو، بر ساحل اشك، نامت را مي خوانند و اين مصيبت بزرگ را تسليت مي گويند.